مسابقات ایندی کار، بالاترین سطح اتومبیل رانی ماشین های چرخ باز و دسته فرمول در آمریکای شمالی است. نگاهی داریم به این مسابقات.
در حالی که فرمول یک به عنوان بالاترین سطح مسابقات ماشین های چرخ باز (Open Wheel) و اصطلاحا دسته فرمول (دسته ای که تایر از بدنه ماشین خارج است) شناخته می شود، ایندی کار هم در آمریکا از محبوبیت بسیاری برخوردار است و معتبرترین مسابقات ماشین های چرخ باز ایالات متحده به شمار می رود. در این مطلب نگاهی داریم به تاریخچه، نحوه برگزاری و ماشین های این مسابقات و از تفاوت ایندی کار با فرمول یک می گوییم.
تاریخچه ایندی کار
اتومبیل رانی در آمریکا از محبوبیت بسیار بالایی برخوردار است و در این کشور تنوع مسابقات اتومبیل رانی به شدت بالاست. در ایالات متحده ماشین های مختلفی وجود دارند که هر کدام در دسته های مجزایی طبقه بندی می شوند. از ماشین هایی که برای رالی استفاده می شوند تا ماشین های آف رود و درنهایت ماشین های چرخ باز که به سرعت خود معروف هستند.
اگر بخواهیم تاریخچه مسابقاتی که درنهایت به تشکیل سری ایندی کار منجر شدند را بررسی کنیم، باید به اوایل قرن بیستم برگردیم. در سال 1909 بود که مسابقاتی در شهر پورتلند با حضور 6 ماشین برگزار شد. این مسابقه به قدری مورد استقبال قرار گرفت که تصمیم بر این شد تا شکل و شمایل بهتری به خود بگیرد و در چندین شهر و با حضور ماشین های بیشتری برگزار شود. همین تصمیم بود که منجر به شکل گیری مسابقه معروف ایندی 500 در سال 1911 گردید و ایندیاناپولیس میزبان بهترین ماشین های آن زمان آمریکا بود.
مسابقات ایندی کار در سال های بعد دچار تغییرات فراوانی شد. یکی از تغییرات مداوم این مسابقات، عوض شدن هیئت ناظر بر این مسابقات بود. یکی از مشکلات ایندی کار این بود که هیئت های ناظر هیچگاه این مسابقات را به حالت یک سیستم لیگ مانند مثل فرمول یک برگزار نکردند. به همین دلیل ایندی کار هیچگاه آن نظم و برنامه فرمول یک را نداشت و همین موضوع نیز به معروفیت این مسابقات لطمه وارد کرد.
وقتی در دهه 1950، باشگاه اتومبیل رانی آمریکا ناظر مسابقات ایندی کار شد، تغییر بزرگی در طراحی ماشین ها ایجاد کرد و شکل و شمایل ماشین ها از آن حالت سنتی خارج شد. در دهه 1980 مسابقات ایندی کار معروفیت بیشتری پیدا کرد. در ادامه حتی راننده هایی مثل نایجل منسل و ژاک ویلنوو که از راننده های برتر فرمول یک بودند نیز به این مسابقات آمدند.
تشکیل لیگ ایندی کار
سرانجام ایندی کار در دهه 1990 به یک حالت لیگ درآمد و از اینجا بود که این مسابقات حالت منظم تری به خود گرفتند. در اوایل دهه 1990، تونی جرج، مدیر Indianapolis Motor Speedway که مسابقات ایندی 500 در آنجا برگزار می شود، تصمیم گرفت تا با ادغام و یکی کردن چندین مسابقه مختلف، لیگی تشکیل دهد تا مانند فرمول یک از راننده های بین المللی تشکیل شود. به این ترتیب مسابقاتی با نام Indy Racing League تشکیل شد و در ادامه به سری ایندی کار (IndyCar Series) تغییر نام داد.
مسابقات CART یا همان Championship Auto Racing Teams در سال 1996 از ایندی کار جدا شد اما در سال 2008 به سری ایندی کار اضافه شد و این موضوع باعث پیشرفت و بهتر شدن رقابت های ایندی کار گردید.
ماشین های ایندی کار
در نگاه اول، ماشین های ایندی کار شباهت بسیاری به ماشین های فرمول یک دارند. وقتی وارد جزئیات می شویم اما تفاوت های زیادی را پیدا می کنیم. در ابتدا باید بدانید که در حال حاضر تنها 2 شرکت هوندا و شورولت مسئول ساخت موتورهای 2.2 لیتری ماشین های ایندی کار هستند. به همین دلیل، ماشین های ایندی کار نسبت به ماشین های فرمول یک، بسیار نزدیک تر به یکدیگر هستند.
ماشین های ایندی کار به طور میانگین 770 کیلوگرم وزن دارند. منظور از به طور میانگین این است که وزن ماشین ها با توجه به نوع پیست تغییر می کند. تیم ها اجازه دارند تا در پیست های مختلف، وزن ماشین ها را کم و زیاد کنند. در ماشین های ایندی کار خبری از Power Assisted Steering که کمک کننده هدایت فرمان است، نیست. همین باعث می شود که هدایت فرمان در این ماشین ها مخصوصا در پیچ ها کمی سخت باشد.
در ایندی کار تنها از 2 مدل لاستیک نرم (Soft) و سخت (Hard) استفاده می شود که توسط شرکت Firestone ساخته می شوند. لازم به ذکر است که در طول مسابقه، هر ماشین باید از هر دو مدل لاستیک استفاده کند.
نحوه برگزاری ایندی کار
برای اینکه با نحوه برگزاری یک فصل ایندی کار آشنا شوید، باید بدانید که برخلاف فرمول یک، در اینجا تیم ها و راننده ها می توانند به صورت تمام وقت یا پاره وقت قرارداد ببندند و در مسابقات شرکت کنند. به عنوان مثال یک راننده شاید تنها برای یک سری مسابقات خاص قرارداد ببندد و در سایر مسابقات نباشد. در حال حاضر 17 تیم مختلف (10 تیم تمام وقت) در ایندی کار حضور دارند که هر تیم می تواند1 تا 6 راننده در ترکیب خود داشته باشد.
با توجه به قرارداد تیم ها و راننده ها، تعداد راننده های حاضر در هر مسابقه فرق دارد. مسابقه ایندی 500، شامل بیشترین راننده در یک فصل ایندی کار می شود و 33 راننده در این مسابقه شرکت می کنند. فصل ایندی کار شامل 17 مسابقه می شود که تمام آن ها در آمریکا و کانادا برگزار می شوند. معمولا 16 مسابقه در آمریکا است و کانادا نیز میزبان یک مسابقه است.
بیشتر بخوانید:
در مسابقات ایندی کار، 3 نوع پیست مختلف وجود دارد که تمام مسابقات در یکی از این 3 نوع پیست برگزار می شوند. این پیست ها شامل پیست های خیابانی، پیست های جاده ای و پیست های بیضی شکل می شوند. پیست های خیابانی در اصل پیست های موقتی هستند که در برخی شهرها ساخته می شوند و آسفالت این پیست ها مانند آسفالت های خیابان می ماند، در حالی که پیست های جاده ای برای مسابقات اتومبیل رانی طراحی شده اند و شباهت زیادی به پیست های فرمول یک دارند.
زمین های بیضی شکل که مسابقه ایندی 500 نیز در چنین پیستی برگزار می شود، متفاوت ترین پیست ایندی کار است و اینجا دیگر خبری از پیچ نیست و مستقیمی های بلندی را شامل می شود.
تعیین خط و مسابقه اصلی
به دلیل وجود پیست های مختلف، نحوه برگزاری مسابقات ایندی کار در هر مسابقه متفاوت است. در ابتدا باید بدانید که در ایندی کار خبری از جدول تیمی نیست. تنها جدول راننده ها و در همین راستا قهرمانی راننده ها وجود دارد و هیچ تیمی به عنوان قهرمان انتخاب نمی شود.
در ایندی کار مثل فرمول یک، در ابتدا تعیین خط برگزار می شود و سپس مسابقه اصلی از راه می رسد. تعیین خط در پیست های جاده ای و خیابانی به یک شکل است و در پیست های بیضی نیز طور دیگری برگزار می شود. تعیین خط در پیست های جاده ای و خیابانی به این شکل است که راننده ها در ابتدا به 2 گروه تقسیم می شوند. 6 راننده از هر گروه که سریع تر دور را ثبت کنند، به دور دوم تعیین خط می رسند. در دور دوم نیز 6 راننده سریع از میان 12 راننده حاضر به دور سوم می رسند تا درنهایت تکلیف پول پوزیشن مشخص شود.
تعیین خط در پیست های بیضی شکل اما متفاوت است. در این پیست ها، هر راننده ابتدا 2 دور گرم می کند و سپس 2 دور سرعتی را ثبت می کند. مجموع این 2 دور سرعتی، جایگاه راننده در شروع مسابقه اصلی را مشخص می کند. البته تعیین خط برای مسابقه ایندی 500 نیز متفاوت است و در پیست بیضی شکل ایندیاناپولیس، هر راننده بعد از 2 دور گرم کردن، 4 دور سرعتی باید ثبت کند.
شروع منحصر به فرد
یکی از ویژگی های خاص مسابقات ایندی کار، شروع این مسابقات است. برخلاف فرمول یک، در ایندی کار ماشین ها به حالت سکون استارت نمی زنند و اصطلاحا شروع این مسابقات، Rolling Start است. در این مدل شروع، ماشین ها با توجه به نتایج خود در تعیین خط، پشت یکدیگر قرار می گیرند و در دور اول، ماشین ایمنی دور می زند و تمام ماشین ها به ترتیب پشت ماشین ایمنی هستند. بعد از یک دور، ماشین ایمنی کنار می رود و مسابقه به طور رسمی آغاز می شود.
سیستم امتیازدهی
سیستم امتیازدهی ایندی کار جالب است. در ایندی کار تمام راننده های حاضر در مسابقه امتیاز کسب می کنند و در کنار این، پول پوزیشن و صدرنشین بودن در دورهای مسابقه نیز امتیاز دارد. سیستم امتیازدهی مسابقه های ایندی کار به شرح زیر است:
- رتبه اول: 50 امتياز
- رتبه دوم: 40 امتياز
- رتبه سوم: 35 امتياز
- رتبه چهارم: 32 امتياز
- رتبه پنجم: 30 امتياز
- رتبه ششم: 28 امتياز
- رتبه هفتم: 26 امتياز
- رتبه هشتم: 24 امتياز
- رتبه نهم: 22 امتياز
- رتبه دهم: 20 امتياز
- رتبه یازدهم تا رتبه بیست و چهارم: به ترتیب 19 تا 6 امتیاز
- رتبه بیست پنجم تا سی و سوم: 5 امتیاز
کسب پول پوزیشن در مسابقات ایندی کار 1 امتیاز به همراه دارد. پیشتاز بودن در هر دور مسابقه نیز 1 امتیاز دارد و راننده ای که بیشتر از بقیه پیشتاز دورهای یک مسابقه باشد نیز 2 امتیاز کسب می کند. سیستم امتیازدهی برای تمام مسابقات ایندی کار یکسان است به غیر از مسابقه ایندی 500. امتیازها در مسابقه ایندی 500 دو برابر می شوند. تعیین خط ایندی 500 نیز امتیاز ویژه ای دارد. راننده ای که پول پوزیشن کسب کند به 12 امتیاز می رسد و در ادامه رده های دوم تا دوازدهم تعیین خط به ترتیب 11 تا 1 امتیاز کسب می کنند.
تفاوت مسابقات ایندی کار با فرمول یک
در بخش معرفی ماشین های ایندی کار، به نکاتی اشاره شد که تفاوت ماشین های این مسابقات با ماشین های فرمول را نشان می دهند. تفاوت ماشین های ایندی کار با ماشین های فرمول یک بسیار است. سوخت ماشین های ایندی کار در حال حاضر اتانول (Ethanol) است. قرار است از سال 2023، ایندی کار به اولین مسابقات اتومبیل رانی آمریکای شمالی تبدیل شود که از سوخت های 100 درصد تجدیدپذیر استفاده می کند. سوخت ماشین های فرمول یک اما پترول (Petrol) است.
در برخی از مسابقه های ایندی کار، ماشین ها مجاز به سوخت گیری هستند و به همین دلیل محفظه سوخت این ماشین ها، شامل 70 کیلوگرم سوخت می شود. این در حالی است که از سال 2009، در فرمول یک دیگر خبری از سوخت گیری نیست. ماشین ها در هر مسابقه حداکثر مجاز به استفاده از 110 کیلوگرم سوخت هستند.
بیشتر بخوانید:
ماشین های ایندی کار و فرمول یک در وزن و اندازه هم با یکدیگر فرق دارند. ماشین های ایندی کار به طور میانگین 770 کیلوگرم وزن دارند و تا سال 2021 از ماشین های فرمول یک سنگین تر بودند اما با تغییر قوانین فرمول یک، ماشین های نسل جدید این مسابقات 798 کیلوگرم هستند. اتومبیل های فرمول یک همچنین بزرگ تر و عریض تر از ماشین های ایندی کار هستند.
در کنار تفاوت ماشین های ایندی کار با ماشین های فرمول یک، قوانین این دو نیز تفاوت های زیادی با یکدیگر دارند. به عنوان مثال پیت استاپ های ایندی کار محدودیت دارند و تنها 6 نفر می توانند در تغییر لاستیک ماشین ها کمک کنند. به همین دلیل پیست استاپ های این مسابقات، طولانی تر از پیست استاپ های فرمول یک است. برخی از مسابقات ایندی کار در پیست های بیضی شکل (Oval) برگزار می شوند و این در حالی است که هیچ یک از پیست های فرمول یک به این حالت نیستند.
تفاوت نحوه برگزاری ایندی کار با فرمول یک
شروع مسابقات فرمول یک به حالت سکون و اصطلاحا Standing Start است اما همانطور که ذکر شد، شروع مسابقات ایندی کار در حالی است که ماشین ها یک دور پشت ماشین ایمنی حرکت کرده اند و ساکن نیستند (Rolling Start). سیستم امتیازدهی این دو رقابت نیز تفاوت بسیاری با یکدیگر دارد. برخلاف ایندی کار، در فرمول یک رقابت تیمی نیز اهمیت دارد و در پایان فصل، تیم قهرمان مشخص می شود.
در حالی در ایندی کار برخی راننده و تیم ها قرارداد پاره وقت امضا می کنند که چنین چیزی در فرمول یک نیست. اگر راننده های اصلی را کنار بگذاریم، تنها راننده های رزرو به صورت پاره وقت هستند و معمولا در مسابقات دیگری شرکت می کنند. فرمول یک جهانی است و در نزدیک به 20 کشور مختلف برگزار می شود. ایندی کار اما مختص به آمریکای شمالی است و به غیر از آمریکا، تنها کانادا میزبان یک مسابقه ایندی کار است. در پایان باید به این نکته هم اشاره کرد که بودجه فرمول یک بسیار بالاتر از ایندی کار است. تیم های اسن مسابقات تقریبا 10 برابر تیم های ایندی کار هزینه می کنند.
رکوردهای ایندی کار
رکوردهای ایندی کار که به آن ها اشاره می کنیم، مربوط به سری ایندی کار می شود که از سال 1996 شروع شده است. هیچ راننده ای اندازه اسکات دیکسن نتوانسته در این مسابقات به قهرمانی برسد. دیکسن 6 بار قهرمان سری ایندی کار شد. جالب است بدانید که تنها 4 راننده تا به امروز بیشتر از یکبار برنده این مسابقات شده اند. اگر بخواهیم هوندا و شورولت را هم با یکدیگر مقایسه کنیم، خوب است بدانید که تا به حال 18 قهرمانی توسط ماشین هایی که از موتور هوندا استفاده می کردند به دست آمده است. ماشین هایی هم که موتور شورولت دارند، 14 بار فاتح ایندی کار شده اند.
نظرات کاربران